HIČKOK I KNJIŽEVNOST

Jedan od najvećih filmskih reditelja XX veka, Alfred Hičkok, svoje najbolje i najpopularnije filmove snimio je prema književnom predlošku, po pričama i romanima poznatih i danas možda manje poznatih pisaca. Kada se njegov opus analizira, čini se da se akcenat uglavnom stavlja na odrednice "majstor strave" ili "neprevaziđeni majstor trilera", a manje se pominje ona druga, takođe važna, karakteristika njegovih ostvarenja, a to je da se vrlo rafinirano bavio suptilnim psihološkim detaljima, zbog čega je često nadgrađivao i dopisivao književna dela, u skladu sa svojim zamislima. Frojdova psihoanaliza nesumljivo je imala snažan uticaj na njega, zapravo Frojdove teorije uklopljene u umetničko stvaralaštvo, kao što je tumačenje Edipovog i Elektra kompleksa, na primer. Može se reći da je i sam Hičkok imao određeni književni dar, što se vidi po načinu na koji vodi priču u svojim filmovima. Pomenimo samo neka od književnih dela koja su poslužila kao osnova za stvaranje njegovih najboljih filmova, pošto ima toga dosta.

Tako je njegov najpoznatiji (ali ne i najbolji) film "Psiho" snimljen po istoimenom romanu američkog pisca Roberta Bloha. Odličan film "Strangers on a Train" (Nepoznati iz Nord-ekspresa) takođe u osnovi ima roman američke književnice Patriše Hajsmit.

Možda najbolji Hičkokov film, kako kaže kritika, "Rear Window" (Prozor u dvorište), kao književni predložak ima kratku priču američkog pisca Kornela Vulriča "It Had to Be Murder".

Hičkok je za svoje filmove, uz određene izmene sadržine, koristio dva književna dela britanske književnice Dafne di Morije. Roman "Rebeka" i priču "The Birds" (Ptice).

A kada je reč o, po mom mišljenju, najboljem Hičkokovom filmu, a to je "Vertigo", treba reći da i on u osnovi ima roman francuskih autora Boalo-Narsežak "The Living and the Dead" (Živi i mrtvi) objavljen 1954. godine.