Avanture iz kulture

Džon Proktor, lik iz drame "The Crucible" (Veštice iz Salema) Artura Milera, predstavlja simbol borbe protiv nepravde i moralnog propadanja u društvu. Njegova sudbina u priči o suđenju vešticama u Salemu služi kao paralela sa montiranim procesima koji su se događali u različitim vremenima i društvima, uključujući i kasnije epohe poput makartističkog lova na komuniste i levičarske simpatizere kao i montirane procese u totalitarnim režimima poput Staljinove Rusije i nacističke Nemačke. Proktorova hrabrost da se suprotstavi lažima i histeriji u društvu koje je zahvaćeno masovnom panikom ilustruje univerzalnu borbu pojedinca za integritet i istinu. On odbija da se pridruži masi koja se okreće protiv svojih komšija i prijatelja zarad lične koristi ili spasavanja vlastitog života. Umesto toga, Proktor se suočava sa svojim greškama, poput preljube, ali istovremeno odbija da potpiše lažno priznanje koje bi uništilo njegovu čast i integritet. Njegov

Drama "Nakon pada" Artura Milera objavljena je 1964. godine i predstavlja jedno od njegovih najintimnijih dela, inspirisano ličnim iskustvima i burnim brakom sa ikoničnom glumicom Merilin Monro. Glavni lik, Kventin, deluje kao Milerovo alter ego, dok lik njegove druge supruge, Megi, veoma liči na Monro. Ova paralela između stvarnosti i fikcije čini predstavu veoma ličnom i emocionalno nabijenom. Drama "Nakon pada" ima dva čina koji retrospektivno prikazuju niz susreta i događaja tokom perioda od 25 godina. Kroz fragmentirane scene i sećanja, publika je uvučena u unutrašnji svet Kventina, pedesetogodišnjeg njujorškog advokata, istražujući njegove odnose sa intimnim saradnicima i voljenima. Tematski, predstava istražuje moralne dileme, etičku ambivalentnost i ličnu odgovornost, često koristeći Kventinove odnose sa ženama kao ključne elemente priče. Megina transformacija iz popularne zabavljačice u ogorčenu neurotičnu osobu, koja kulminira u nje

Dve veoma uticajne filozofske knjige druge polovine 20. veka i dva suprotstavljena filozofska gledišta. Knjige su i danas aktuelne. „Teorija pravde“ je rad filozofa Džona Rolsa (1921–2002) o političkoj filozofiji i etici iz 1971. u kojem autor pokušava da pruži moralnu teoriju i alternativu utilitarizmu i koja se bavi problemom distributivne pravde (socijalno pravedne raspodela dobara u društvu). Teorija koristi ažurirani oblik kantovske filozofije i varijantu forme konvencionalne teorije društvenog ugovora. Rolsova teorija pravde je u potpunosti politička teorija pravde za razliku od drugih oblika pravde o kojima se raspravlja u drugim disciplinama i kontekstima. Rezultirajuća teorija bila je osporavana i usavršavana nekoliko puta u decenijama nakon njenog prvobitnog objavljivanja 1971. Značajna preispitivanja objavljena je u eseju iz 1985. „Pravda kao pravičnost“ i knjizi iz 2001. godine  u kojoj je Rols dalje razvio svoja dva centralna načela za  diskusiju o

Američka filozofska scena obiluje velikanima čiji su doprinosi ne samo oblikovali filozofiju, već su duboko uticali i na američku književnost. Od osnivača transcendentalizma, Ralfa Volda Emersona, do savremenih mislilaca poput Noama Čomskog, svaki od ovih filozofa ostavio je svoj jedinstveni pečat u američkoj intelektualnoj tradiciji. Ralf Voldo Emerson (1803–1882): Emerson je bio vođa transcendentalističkog pokreta u Americi. Njegova dela, kao što su eseji "Priroda" i "Samopouzdanje", inspirisala su mnoge književne figure da istražuju individualnost, intuiciju i odnos između ljudi i prirode. Vilijam Džejms (1842–1910): Poznat kao otac pragmatizma, Džejms je postavio temelje moderne psihologije i funkcionalne filozofije. Njegova teorija pragmatizma, koja naglašava praktičnost i korisnost ideja, duboko je uticala na američku književnost, inspirišući autore da istražuju složene moralne dileme i individualnu slobodu. Čarls Sanders Pe

Najveći i najznačajniji filozof XX veka je često predmet rasprave i zavisi od perspektive i kriterijuma koji se koriste. Međutim, mnogi smatraju da je najveći filozof XX veka Ludvig Vitgeštajn, dok je najuticajniji verovatno Karl Poper. Vitgenštajn se ističe svojim radom na filozofiji jezika i analitičkoj filozofiji, dok je Poper ostavio dubok uticaj na filozofiju nauke i epistemologiju svojom teorijom falsifikacije. Obojica su imali dubok uticaj na filozofsku misao XX i XXI veka.  Rangiranje filozofa po značaju može varirati u zavisnosti od perspektive i kriterijuma koji se koriste, ali evo jedne moguće liste prvih deset filozofa XX veka: Ludvig Vitgenštajn - za svoj rad na filozofiji jezika i analitičkoj filozofiji. ___________________________________________ Karl Poper - za svoj doprinos filozofiji nauke i epistemologiji. ____________________________________________ Bertrand Rasel - za svoje doprinose logici, teoriji znanja